Obowiazki dorosłych dzieci wobec rodziców

Wzajemne wspieranie w rodzinie pomiędzy rodzicami i dziećmi to ważny proces, który wynika z powodów moralnych oraz z przyjętych przez społeczeństwo norm i przepisów prawa.

Wzajemne wspieranie pomiędzy rodzicami i ich dziećmi powinno być całkowicie bezinteresowne.

Kodeks rodzinny i opiekuńczy to akt będący podstawowym źródłem polskiego prawa rodzinnego, w sposób kompleksowy reguluje stosunki rodzinne. Kodeks rodzinny i opiekuńczy zawiera przepisy dotyczące ochrony stosunków osobistych pomiędzy rodzicami i dziećmi przed niegodziwymi zachowaniami, które wpływają na osłabienie się więzi rodzinnych.

Zgodnie z art. 87 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, rodzice oraz dzieci powinni wspierać się wzajemnie. Poprzez wzajemne wsparcie w art. 87 rozumie się pomoc materialną, psychiczne wsparcie w chorobie, kalectwie, pomoc w podejmowaniu ważnych decyzji lub załatwianiu spraw życiowych oraz pomoc fizyczna przy wykonywaniu różnych czynności życiowych.

Jednakże w niektórych przypadkach dzieci są zobligowane do wypełniania świadczeń alimentacyjnych, które zostały uregulowane w art. 128 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Zgodnie z art. 128 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Do świadczeń alimentacyjnych uprawniona jest osoba, która znajduje się w niedostatku. Zgodnie z art. 129 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zobowiązanymi do obowiązku alimentacyjnego są zstępni (dzieci, wnuki, prawnuki) przed wstępnymi (rodzice, dziadkowie, pradziadkowie), a wstępnych przed rodzeństwem.

Obowiązek alimentacyjny dzieci wobec rodziców istnieje bez względu na to czy dziecko mieszka wraz z rodzicami czy osobno, osoba obciążona alimentacją powinna być samodzielna finansowo, o stabilnej sytuacji majątkowej.

Jeżeli rodzice znajdują się w trudnej sytuacji finansowej - niedostatku, a dzieci są w stanie pomóc finansowo to są zobowiązani do płacenia rodzicom alimentów, które mogą być dobrowolne. Alimenty mogą również być zasądzone na wniosek uprawnionych – rodziców, wyznacza i zasądza je sąd rodzinny. Stan niedostatku nie jest zdefiniowany przez przepisy prawa. Przyjmuje się, że stan niedostatku pojawia się w momencie kiedy to osoba nie może własnymi siłami samodzielnie zaspokoić swoich usprawiedliwionych, podstawowych potrzeb. Usprawiedliwione potrzeby to: potrzeby mieszkaniowe, potrzeby związane z pożywieniem, a także potrzeby zdrowotne.

Obowiązek wzajemnej pomocy dzieci do rodziców trwa do śmierci jednych lub drugich.

Uprawnienia gminy na podstawie art. 50 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej:
1. Osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych.
2. Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie. niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić
3. Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.
4. Specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym.
5. Ośrodek pomocy społecznej, przyznając usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia.
6. Rada gminy określa, w drodze uchwały, szczegółowe warunki przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze, z wyłączeniem specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi, oraz szczegółowe warunki częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat, jak również tryb ich pobierania.

Warto pamięta, iż umieszczenie osoby w domu opieki społecznej jest ostatecznością
i powinno być poprzedzone oceną możliwości udzielenia pomocy osobie potrzebującej w miejscu jej zamieszkania, a także zbadanie jej sytuacji rodzinnej.

Decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej oraz decyzję dotyczącą odpłatności za pobyt w takim domu wydaje organ gminy właściwy dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej, natomiast decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzący dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom opieki społecznej. Taki pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny, zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej odpłatność ponoszą w kolejności :
- mieszkaniec domu 70% dochodów własnych, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka,
- małżonek,
- zstępni (dzieci, wnuki, prawnuki),
- wstępni (rodzice, dziadkowie, pradziadkowie),
- gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej – przy czym osoby i gmina określone w pkt 2 i 3 nie mają obowiązku wnoszenia opłat, jeżeli mieszkaniec domu ponosi pełną odpłatność.

Jeśli mieszkańca nie stać na uiszczenie opłaty, to obciążenie przechodzi kolejno na: małżonka, zstępnych, wstępnych ,a na końcu na gminę, z której to skierowano osobę do domu pomocy społecznej.